Precyzyjne określenie takich parametrów, jak gęstość objętościowa materiałów izolacyjnych, współczynnik – przewodzenia ciepła i stopnia ich nasiąkliwości, ściśliwości i wytrzymałości na rozrywanie, palności i odporności termicznej, daje tę korzyść, iż pozwala na wybranie z olbrzymiego wachlarza możliwości odpowiedniego rodzaju wyrobu izolacyjnego W dobie coraz większego zainteresowania należy przestrzegać określonych zasad technologicznych.
Zasada przestrzegania dyscypliny technologicznej
Podstawową ogólną zasadą stosowania materiałów z wełny mineralnej jest konieczność ścisłego przestrzegania nakazów, zaleceń i zakazów organów nadzoru budowlanego, projektantów rozwiązań technologicznych przewidujących stosowanie wyrobów z wełny mineralnej i producenta wyrobów termoizolacyjnych, zawartych m.in. w normach przedmiotowych, wytycznych i instrukcjach stosowania oraz w projektach budowlanych.
Zasada przestrzegania zalecanej grubości warstwy termoizolacyjnej wełny mineralnej
Żadna “oszczędność” na grubości warstwy wełny mineralnej nie popłaca – jednorazowy koszt jej zakupu jest z reguły nieporównywalnie niższy od kosztu ciepła traconego ciągle i bezpowrotnie, przez przegrody o złej izolacyjności, przez wszystkie lata eksploatacji budynku. W interesie właściciela obiektu realizowanego lub modernizowanego, najkorzystniejsze jest ustalenie takiej grubości warstwy termoizolacyjnej wełny mineralnej, przy której Suma jednorazowych kosztów inwestycyjnych i wieloletnich, zdyskontowanych kosztów eksploatacyjnych jest najniższa. Tego rodzaju wyniki uzyskuje się m.in. w rezultacie przeprowadzenia audytu energetycznego obiektu. Podstawowym parametrem izolacyjności cieplnej przegród budowlanych jest współczynnik przenikania ciepła – k, będący stosunkiem gęstości ustalonego strumienia cieplnego do różnicy temperatury powietrza po obu stronach przegrody. Im niższa wartość współczynnika k, tym lepsze parametry izolacyjności cieplnej przegrody. Orientacyjne optymalne grubości warstwy izolacyjnej wełny mineralnej, oraz współczynnika przenikania ciepła k i jego dopuszczalnych wartości kmax, (wg Rozporządzenia MSW i A z 30.09.1997r., Dz. U. nr 132 z 1997 r.), wybranych przegród zewnętrznych przedstawia tabela nr 1.
Zasada niedopuszczania do zawilgocenia wyrobów z wełny mineralnej
Tematyka powyższa – w zakresie dotyczącym transportu i składowania – została omówiona poniżej w części Uwagi wykonawcze dotyczące stosowania wyrobów z wełny mineralnej. W tym miejscu jeszcze raz należy podkreślić ujemny wpływ zawilgocenia wyrobów z wełny mineralnej na ich właściwości izolacyjne, oraz konieczność ciągłego zabezpieczania wyrobów przed zawilgoceniem, tak na etapie realizacji obiektu, jak i jego eksploatacji. Zasada niedopuszczania do uszkodzenia wyrobów z wełny mineralnej Uszkodzenie wyrobów z wełny mineralnej (rozerwanie, złamanie, wyrwanie części włókien, nadmierne ściśnięcie itp.) zwiększa zagrożenie zaistnienia w fazie ich stosowania tzw. mostków termicznych, tj. miejsc o gorszej izolacyjności cieplnej. W związku z tym należy unikać, w miarę możliwości, zbędnego cięcia płyt z wełny mineralnej. Przykładowo przy ocieplaniu stropu nad piwnicą (w przypadku podłogi z desek ułożonej na legarach), należy zachować takie same odległości pomiędzy elementami struktury (legarami) równej szerokości płyt, eliminując konieczność ich przycinania. W przypadku konieczności przycinania płyt z wełny mineralnej (zwłaszcza twardych) na pożądany wymiar, należy używać ostrego noża o płaskiej powierzchni tnącej oraz zadbać o zachowanie prostolinijności krawędzi, oraz prostopadłości powierzchni bocznych.
Zasada niedopuszczania do powstawania mostków termicznych
Mostki termiczne są to miejsca w przegrodzie budowlanej chłodzącej – np. ścianie, stropie – charakteryzujące się wyraźnie gorszą izolacyjnością cieplną, tj. znacznie podwyższonym współczynnikiem przenikania ciepła km, w stosunku do współczynnika k przeważającej części przegrody. Niebezpieczeństwo powstawania mostków termicznych wynika m.in. z technologicznej i konstrukcyjnej konieczności stosowania w przegrodach budowlanych materiałów o różnych współczynnikach przewodzenia ciepła A. Niekiedy przyczyną powstawania mostków termicznych jest stosowanie wadliwych technologii, częściej jednak nieświadomość lub wręcz niedbalstwo wykonawcy . Mostki termiczne powodują wzrost strat ciepła, a równocześnie stwarzają warunki do skraplania się pary wodnej na zimniejszym, gorzej izolowanym fragmencie powierzchni przegrody, do tworzenia się kondensatu pary wodnej we wnętrzu przegrody, wreszcie do jej przemarzania . Miejsca te niejednokrotnie stają się ogniskami rozwoju szkodliwej, a czasami wręcz niebezpiecznej dla ludzi mikroflory, w tym przede wszystkim grzybów pleśniowych. W związku z tym, bezwzględnie nie należy dopuszczać do tworzenia się tego rodzaju miejsc. Wełna mineralna, właściwie zastosowana, tak w izolacjach ciągłych, jak i miejscach tworzenia się potencjalnych mostków termicznych, pozwala na zabezpieczenie się przed wymienionymi wcześniej niekorzystnymi zjawiskami.
Uwagi wykonawcze dotyczące stosowania wyrobów z wełny mineralnej
Ściany przyziemia i piwnic
W przypadku wymaganej termoizolacji podłogi na gruncie, ocieplenie ściany należy przedłużyć minimum 0,5 rn poniżej dolnego poziomu izolacji cieplnej podłogi. Jeśli podłoga nie wymaga ocieplenia, izolację cieplną ściany należy przedłużyć 1 m poniżej poziomu terenu. W razie usytuowania podłogi powyżej poziomu terenu, ocieplenie ściany należy przedłużyć minimum 1 rn poniżej izolacji cieplnej podłogi i minimum 0,5 m poniżej poziomu terenu. Należy wykonać izolację przeciwwilgociową. Płyty wełny mineralnej należy przykleić lepikiem na gorąco do uprzednio zagruntowanej ściany. Przed zasypaniem gruntem zewnętrzną powierzchnię płyt należy posmarować lepikiem na gorąco. (Rys. 1)
Podłogi na gruncie
W każdym przypadku należy wykonać podsypkę grubości minimum 15 cm z piasku, który należy zagęścić. Termoizolację w postaci płyt należy wykonać warstwowo układając płyty w mijankę. Bezpośrednio na płytach należy wykonać minimum 4-centymetrowy podkład (wylewkę): z betonu (beton min. B12,5) o konsystencji wilgotnej lub gęstoplastycznej, z zaprawy cementowej (o minimalnej wytrzymałości na ściskanie 12 MPa i zginanie 3 MPa), z betonu zbrojonego (beton B12,5) o zbrojeniu określonym ściśle według projektu. W każdym przypadku zastosowania ogrzewania podłogowego należy wykonać poszczególne warstwy podłogowe według zaleceń producenta montowanej instalacji. Jeśli występuje wysoki poziom wody gruntowej należy wykonać izolację wodoszczelną z papy lub folii (Rys. 2).W przypadku pomieszczeń mokrych lub średnio-wilgotnych (np. pralnia lub łazienka, kuchnia), należy od góry wykonać izolację wodoszczelną(Rys. 3).W przypadku ocieplania podłóg na gruncie na legarach, płyty izolacji należy przyciąć na wymiar większy o 0,5 cm od rozstawu legarów, co w połączeniu ze sprężystością płyt pozwala na szczelne wypełnienie przestrzeni między legarami. Pod legarami należy ułożyć taśmową podkładkę tłumiącą. Nie należy wciskać płyt pomiędzy legary jednocześnie całą powierzchnią. Jeżeli poziom wody gruntowej jest wysoki konieczne jest wykonanie izolacji wodoszczelnej (Rys. 4).
Podłogi na stropie
Termoizolację w postaci płyt należy wykonać jednowarstwowo układając płyty w mijankę. Bezpośrednio na płytach należy wykonać minimum 4-centymetrowy podkład (wylewkę): z betonu (beton min. B12,5) o konsystencji wilgotnej lub gęstoplastycznej, z zaprawy cementowej (o minimalnej wytrzymałości na ściskanie 12 MPa i zginanie 3 MPa), z betonu zbrojonego (beton B12,5) o zbrojeniu określonym ściśle według projektu. Dla zachowania odpowiedniej izolacyjności akustycznej stropu zaleca się wykonanie podłogi pływającej (poprawa izolacyjności aż o LLnw=28 dB) (Rys. 5).Podłogi w pomieszczeniach mokrych (łazienki, WC, pralnie) wymagają zastosowania od góry izolacji wodoszczelnej (Rys. 6).
Ściany zewnętrzne. Ściany warstwowe
Warstwy muru należy wykonywać sukcesywnie. Montaż płyt izolacyjnych należy wykonywać dokładnie, szczelnie i w miarę możliwości bezodpadowo. Na czas przerwania robót murarskich należy bezwzględnie zabezpieczyć materiałem nieprzemakalnym wierzchnią część termoizolacji. ściankę osłonową należy podeprzeć na ścianie fundamentowej lub podporze pośredniej na szerokości minimum 9 cm. Podparcie należy wykonać co drugą (przy pełnym 12-centymetrowym podparciu co trzecią) kondygnację. W przypadku muru ze szczeliną wentylacyjną, gdy konstrukcja podparcia zamyka w sposób ciągły szczelinę muru, podparcie należy wykonać z fartuchem papy lub folii. Nad i pod miejscem podparcia, należy pozostawić po obu stronach poziomu podparcia otwory celem przewietrzenia przegrody. W rejonach nadmorskich i górskich należy stosować muru warstwowe z wentylowaną szczeliną powietrzną grubości od 2,5 do 4 cm znajdującą się po zewnętrznej stronie termoizolacji. Wentylację szczeliny wykonuje się przez pozostawienie w dolnej i górnej (nawiew i wywiew powietrza) warstwie zewnętrznej muru otworów o łącznej powierzchni 150 cm² przypadających na każde 20 m² ściany. Otwory wykonuje się przez pozostawienie pionowej pustej spoiny o wysokości 6,5 do 14 cm, a w poziomie co trzecią, czwartą spoinę. Należy stosować kotwy 0 4,5 – 6 mm ze stali nierdzewnej lub ocynkowanej w ilości 4 kotwy na metr kwadratowy ściany o rozstawie:
– w pionie maksymalnie co 50 cm (płytę starannie naciąć, aby wpasować w nią kotwę),
– w pionie z przesunięciem kolejnych rzędów o 25 cm (maksymalnie co 65 cm, gdy warstwa osłonowa odsunięta jest od warstwy konstrukcyjnej na odległość do 10 cm oraz maksymalnie co 50 cm, gdy warstwa osłonowa odsunięta jest od warstwy konstrukcyjnej na odległość większą niż 10 cm, a także w pierwszym rzędzie kotew nad każdą podporą warstwy zewnętrznej z wmurowanym fartuchem wodoszczelnym) (Rys. 7).
W murach z wentylowaną pustką powietrzną kotew powinna posiadać kapturek przyciskający płytę do powierzchni warstwy wewnętrznej nośnej oraz kapinos odprowadzający wodę.
Ściany zewnętrzne ocieplone metodą lekką suchą.
Ocieplanie budynków do 12 m
Płyty izolacyjne stosuje się w tej metodzie głównie pod elewacje z paneli, np. siding.
W przypadku rusztu drewnianego należy pokryć go środkiem zabezpieczającym przed szkodnikami i działaniem wilgoci. Montaż rusztu należy wykonywać z rozstawem w świetle do 0,5 cm mniejszym niż wymiar płyty. Wciśniętą w ruszt płytę mocuje się jednym łącznikiem. W przypadku rusztu składającego się głównie ze słupków należy zamontować dodatkowo łaty poziome (listwy) w odstępie co 3 m. Płyty należy mocować szczelnie i jednowarstwowo. Przy rozstawach słupków czy listew rusztu większych niż wymiar płyty zachodzi konieczność układania w ruszt kilku płyt obok siebie. Należy wówczas zwiększyć ilość łączników mocujących. Montaż płyt izolacyjnych wykonuje się od najniższego poziomu rusztu przemieszczając się ku górze. Płyty mocuje się łącznikami z talerzykami o średnicy około 60 mm. W metodzie tej należy pozostawić około 1,5-centymetrową pionową szczelinę powietrzną. Uzyskujemy ją np. przez przybicie do rusztu ustawionych pionowo desek. Pod elewacją z blachy fałdowej o pionowo ustawionej fałdzie pozostawienie szczeliny powietrznej nie jest konieczne. Należy także zapewnić ciągłą wentylację ściany, pozostawiając otwory lub szczeliny wlotowe nad terenem i wyloty pod okapem budynku. W celu eliminacji termicznych mostków liniowych, zminimalizowania przekrojów elementów rusztu, uzyskania docelowo jednakowej płaszczyzny montowanej okładziny zewnętrznej stosuje się w konstrukcji rusztu klocki lub elementy dystansowe (Rys.8).
|
Rys. 7. Ściany zewnętrzne warswowe. a) 1 – fartuch z folii; 2 – skos z przyciętnej płyty z wełny mineralnej.
|
Rys. 7. Ściany zewnętrzne warswowe. b) 1 – kotew z kapinosem i kapturkiem; 2 – płyta z wełny mineralnej; 3 – fartuch z folii; 4 – strop międzypiętrowy; 5 – izolacja cieplna z siatką i płytką klinkierową; 6 – cegłowa
|
Ściany zewnętrzne ocieplone metoda lekka sucha.
Ocieplanie budynku o wysokości ponad 12 m
Płyty izolacyjne stosuje się głównie pod elewacje z blachy, kamienia lub szkła. Rusztem są aluminiowe profile lub stalowe kształtowniki zabezpieczone antykorozyjnie. Szerokość płyty lub szeregu płyt powinna być większa o 3 mm niż rozstaw rusztu w świetle (ułożenie płyt na lekki wcisk). Ocieplenie jest wówczas szczelnie ułożone, a ruszt przytrzymując płyty ułatwia ich dalszy montaż. Montaż płyt z wełny mineralnej wykonuje się sukcesywnie zaczynając od najniższego poziomu rusztu, przesuwając się ku górze. Płyty mocuje się łącznikami z talerzykami o średnicy równej 90 mm. Kolejność montażu i rozstaw poszczególnych elementów rusztu zależy od wymogów systemu. Należy unikać stosowania wiatroizolacji z uwagi na bezpieczeństwo pożarowe budynków o wysokości powyżej 25 m. Między izolacją a okładziną elewacyjną należy pozostawić około 4-centymetrową pionową szczelinę powietrzną. Pod elewacją z blachy fałdowej o pionowo ustawionej fałdzie pozostawienie szczeliny powietrznej nie jest konieczne. Należy zapewnić ciągłą wentylację ściany pozostawiając otwory lub szczeliny nad terenem i pod okapem.
Ściany zewnętrzne ocieplone metoda lekka mokrą
Prace dociepleniowe należy prowadzić, gdy temperatura zewnętrzna powietrza, podłoża i materiału wbudowywanego wynosi co najmniej +5°C. Nie wykonuje się robót przy bardzo silnym wietrze lub nasłonecznieniu. Nie związane materiały (zaprawę zbrojącą, tynki) należy chronić przed działaniem deszczu poprzez zawieszenie na rusztowaniach specjalnej siatki zabezpieczającej. Podłoże musi być mocne i czyste (wolne od kurzu i oleju). Powierzchnie ściany otynkowanej lub bez tynku należy oczyścić mechanicznie za pomocą szczotek lub wody pod dużym ciśnieniem. Przy nierównościach powierzchni ściany większych niż +1 cm, w celu wyrównania istniejącego podłoża, stosuje się tynk cementowo-wapienny. Stare, silnie chłonące podłoża należy pomalować specjalnym środkiem gruntującym. Elementy elewacji (żaluzje, parapety) należy zamontować przed rozpoczęciem robót ociepleniowych. Należy zwrócić szczególną uwagę na zachowanie odpowiedniej odległości zakończeń obróbki blacharskiej od powierzchni elewacji, które umożliwi prawidłowe odprowadzanie wód opadowych. Przed przystąpieniem do przyklejania płyt wełny mineralnej na wysokości minimum 40 cm od poziomu terenu montuje się listwę cokołową z kapinosem. Listwę montuje się idealnie w poziomie, wokół całego budynku (3 kołki na 1 mb ). Płyty przykleja się mijankowo. Do kołkowania stosuje się wbijane lub wkręcane kołki ze stalowym rdzeniem. Dla budynków o wysokości do 20 m ponad poziomem terenu stosuje się 6 kołków na 1 m² powierzchni ocieplanej. Dla budynków o wysokości powyżej 20 m nad poziomem terenu w części środkowej powierzchni ocieplanej stosuje się 6 kołków na 1 m², zaś na jej obrzeżu 9 kołków na 1 m². Niezależnie od wysokości budynku minimalna głębokość zakołkowania powinna wynosić: w betonie i cegle pełnej 5 cm, w cegle kratówce i gazobetonie 9 cm. Przed przystąpieniem do nakładania zaprawy zbrojącej należy wyszpachlować wszystkie powierzchnie w otworach okiennych, a w ich narożach należy wtopić pod kątem 45° pasy siatki z włókna szklanego. Zaprawę zbrojącą nakłada się przy pomocy pacy zębatej z rowkami, a następnie zatapia się w niej siatkę z włókna szklanego. Na połączeniach siatki należy stosować zawsze zakłady o szerokości minimum 10 cm. W normalnych warunkach pogodowych po 1-2 dniach przystępuje się do nakładania podkładu gruntującego. Wykonanie powłoki końcowej polega na nałożeniu tynku mineralnego przy użyciu pacy ze stali nierdzewnej metodą “mokre na mokre” (Rys.9).
|
Rys. 10a) Elewacja z cegły klinkierowej ze szczeliną wentylacyjną: 1 – cegła klinkierowa; 2 – szczelina wentylacyjna; 3, 7 – płyta wiórowa; 4 – szkielet; 5- papa; 6 – płyta z wełny mineralnej; 8 – folia paroizolacyjna; 9 – płyty g-k; 10 – tapeta; 11 – listwa; 12 – podłoga; 13 – gładź cementowa; 14 – płyta z wełny mineralnej; 15 – ściana fundamentowa
|
Rys.10b) Elewacja z tynku mineralnego na płytach z wełny mineralnej: 1 – tynk mineralny; 2 – płyty z wełny mineralnej; 3, 7 – płyta wiórowa; 4 – szkielet; 5 – papa; 6 – płyta z wełny mineralnej; 8 – folia paroizolacyjna; 9 – płyty g-k; 10 – tapeta; 11 – listwa; 12 – podłoga; 13 – gładź cementowa; 14 – płyta z wełny mineralnej; 15 – ściana fundamentowa
|
Ściany zewnętrzne o konstrukcji szkieletowej drewnianej lub stalowej
W przypadku elewacji z sidingiem stosuje się wiatroizolację o przepuszczalności minimum 300 g pary/m²/dobę. Poszycie wykonuje się z wodoodpornej sklejki grubości minimum 7,5 mm lub płyty wiórowej minimum 8 mm. Dla ochrony i trwałości szkieletu drewnianego od strony wewnętrznej montuje się zawsze folię paroizolacyjną (Rys.10).
Ścianki działowe
W miejscach łączenia płyt gipsowo-kartonowych (g-k) z rusztem oraz w miejscu łączenia ścianki działowej z podłogą, sufitem i ścianą poprzeczną stosuje się podkładki tłumiące. Płyty z wełny należy układać szczelnie, a ich wymiary powinny być dopasowane do rozstawu rusztu. W ściankach o wysokości powyżej 4,0 rn wykonuje się poziome rygle o rozstawie maksimum 3,0 m.
|
Rys. 11. a) Stropodach konstrukcji żelbetowej: 1 – płyta z wełny mineralnej; 2 – mata z wełny mineralnej; 3 – otwór wentylacyjny; 4 – pokrycie dachowe; 5 – płyty z wełny mineralnej.
|
Rys. 11.b) Ocieplenie stropodachu o konstrukcji żelbetowej: 1 – pokrycie dachowe; 2 – płyty dachowe korytkowe; 3 – zaprawa cementowa; 4 – płyty z wełny mineralnej; 5 – murek z bloczków gazobetonowych; 6 – mata z wywinięciem na ścianki; 7 – paroizolacja wg. potrzeb; 8 – otwory wentylacyjne w ścianach zewnętrznych; 9 – konstrukcja żelbetowa nośna; 10 – wełna mineralna.
|
Stropodachy wentylowane dwudzielne. Nad termoizolacją należy wykonać pustkę powietrzną o wysokości minimum 20 cm.
W celu uniknięcia stosowania oddzielnej wiatroizolacji należy wykonać dwuwarstwowe ocieplenie z górną warstwą z maty z welonem szklanym na wierzchu. Matę należy ułożyć z niewielkim wywinięciem na ścianki ażurowe. Nie stosuje się paroizolacji w przypadku istnienia masywnego stropu nad wszystkimi pomieszczeniami mieszkania. Należy bezwzględnie unikać chodzenia po termoizolacji. Ocieplenie i konstrukcję dachu wykonuje się sukcesywnie (Rys. 11).
|
Rys.12. a) Poddasze nieużytkowe (drewniane): 1 – izolacja wiatrochronna w postaci maty z welonem na wierzchu; 2 – płyty z wełny mineralnej; 3 – folia paroizolacyjna wg. potrzeb; 4 – płyty g-k; 5 – płyty z wełny mineralnej
|
Rys.12.b) Poddasze nieużtkowe (drewniane):1 – belka stropu; 2 – welon maty; 3 – płyty z wełny mineralnej; 4 – folia paroizolacyjna wg. potrzeb; 5 – płyta g-k; 6 – pomost (deski na legarach; 7 – podłoga; 8 – ruszt.
|
Poddasza nieużytkowe
Dla stropów drewnianych należy zapewnić odporność ogniową minimum F 0,5 (30 minut) oraz stosować izolację o odpowiednich własnościach akustycznych. Na stropach masywnych należy wykonać ocieplenie płytami jak dla stropodachu dwudzielnego oraz drewniany pomost kontrolny lub podłogę do chodzenia w części przełazowej. Należy także uwzględnić możliwość adaptacji w przyszłości na poddasze użytkowe (Rys. 12).
Poddasza użytkowe
Przy występowaniu pokrycia typu szczelnego należy zawsze nad ociepleniem pozostawić 2-3 cm szczelinę wentylacyjną. W celu spełnienia wymogów cieplnych, akustycznych i bezpieczeństwa pożarowego stosuje się dwuwarstwowe ocieplenie (między krokwiami oraz rusztem pod płyty gipsowo-kartonowe ) z zastosowaniem klocków dystansowych. Ze względu na zwiększenie trwałości konstrukcji drewnianej zawsze wykonuje się paroizolację z folii nad pomieszczeniami wilgotnymi (łazienka, kuchnia). Dla międzykondygnacyjnego stropu masywnego stosuje się podłogę pływającą. Należy pamiętać o zabezpieczeniu izolacji przed opadami atmosferycznymi na okres przerywania robót.
Opakowanie, transport i składowanie
Wyroby z wełny mineralnej pakuje się w folię polietylenową termokurczliwą. Jednostkę opakowania stanowią: rulon filcu lub maty, worek wełny granulowanej lub pakiet płyt.
Opakowanie z folii polietylenowej ułatwia manipulowanie wyrobami, zmniejsza niebezpieczeństwo mechanicznego ich uszkodzenia oraz częściowo zabezpiecza przed zawilgoceniem. Opakowanie to nie w pełni jednak zabezpiecza wyroby przed opadami atmosferycznymi.
Wyroby z wełny mineralnej należy przewozić krytymi środkami transportowymi z zachowaniem przepisów obowiązujących w transporcie kolejowym lub samochodowym.
W czasie transportu wyroby te powinny znajdować się w pozycji leżącej i być zabezpieczone przed przesuwaniem i uszkodzeniami mechanicznymi. Rulony filców i mat należy układać długością w kierunku jazdy. Wystające do wewnątrz środka transportowego części (śruby, haki itp.) powinny być tak zabezpieczone aby nie powodowały uszkodzenia wyrobów. Wyroby z wełny mineralnej należy przechowywać w pomieszczeniach krytych, zabezpieczających przed wilgocią i opadami atmosferycznymi. Należy składać je na równym podłożu, w warstwach najwyżej do 2-ch metrów wysokości.
WYKAZ NORM I INSTRUKCJI
– Dz.U. z dnia 8.02.1995 r. nr 10, poz. 46 “Rozporządzenie MGPiB z dnia 14.12.1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie”,
– PN-91/B-O2020 “Ochrona cieplna budynków. Wymagania i obliczenia”;
– PN-82/B-02402 “Temperatury ogrzewanych pomieszczeń”;
– PN-82/B-02403 “Ogrzewnictwo. Temperatury obliczeniowe zewnętrzne”;
– PN-85/B-02421 “Izolacja cieplna rurociągów, armatury i urządzeń. Wymagania i badania”;
– PN- 77/M-34030 “Izolacja cieplna urządzeń energetycznych. Wymagania i badania”;
– PN-87/B-02151/02 “Akustyka budowlana. Ochrona przed hałasem pomieszczeń w budynkach. Dopuszczalne wartości poziomu dźwięku w pomieszczeniach”;
– PN-87/B-02151/03 “Akustyka budowlana. Ochrona przed hałasem pomieszczeń w budynkach. Izolacyjność akustyczna przegród w budynkach oraz izolacyjność akustyczna elementów budowlanych. Wymagania”;
– PN-93/B-02862 “Ochrona przeciwpożarowa budynków. Metoda badania niepalności materiałów budowlanych”;
– PN-90/B-02851 “Ochrona przeciwpożarowa budynków. Metoda badania odporności ogniowej elementów budynków”;
– PN-83/B-03430 “Wentylacja w budynkach mieszkalnych zamieszkania zbiorowego i użyteczności publicznej. Wymagania”;
– PN-87/B-03002 “Konstrukcje murowe. Obliczenia statyczne i projektowanie”
– PN-84/6755-08 “Materiały do izolacji termicznej i akustycznej. Wyroby z wełny mineralnej. Filce i płyty”;
– PN-84/6755-15 “Materiały do izolacji cieplnej z włókien nieorganicznych. Maty z wełny mineralnej”;
– PN-82/B-04631 “Materiały do izolacji cieplnej z włókien nieorganicznych. Metody badań”
– Instrukcja nr 330 Instytutu Techniki Budowlanej “Obliczanie sezonowego zapotrzebowania ciepła do ogrzewania budynków mieszkalnych”;
– Instrukcja nr 321 Instytutu Techniki Budowlanej “Stosowanie wyrobów z wełny mineralnej do izolacji termicznej w budownictwie”.
W artykule wykorzystano materiały reklamowe z Częstochowskich Targów Budownictwa 12-15 marzec1998 r., Częstochowa 1998 r.
Mgr inż. Jadwiga Latac
Politechnika Częstochowska
